Schetsen, deel 6

gekocht. En dan is ’r voor óns nog ’n andere reden, Piet..

„Zoo,” grinnikte hij, haar verliefd aankijkend.

„Nee — lach nou is even niet — Weet je nog van vader, moeder?”

„Ja, dat is waar,” knikte de ouwe vrouw — ze was lang over verdrietjes heen, zélf zwak en slap en versuffend.

„Vader/ mijmerde Jacoba: „zat altijd daar voor ’t raam toen-ie zoo èrg ziek was — en dan zag-ie me loopen door ’t tuintje en keek me na — en als ’k dan terugkwam met ’n versch ei in m’n handen, dan zag ’k ’m lachen — dat vond-ie pleizierig — dan ging 'k na de keuken, klutste % dee ’t in melk — en dan móést-ie ’t drinken of-ie wou of niet. — En nou nóg kan ’k niet door ’t tuintje loopen, als ’k van de kippen terugkom of ’k verbeel me dat-ie daar zit... ”

„Nou, da’s malligheid,” merkte Piet brusk op: „hoeveel jaar is ’t al niet gelejen?” ...

„Zeven,” zei Jacoba stil.

„Wel nou — waar maal je dan om!” . ..

’n Paar weken later ondertrouwden ze. ’r Was héél wat anloop. Wel zes aannemersvrinden zaten in de hemdsmouwen, dronken grocjes en wijn en zongen en rammelden op de voor de gelegenheid gehuurde piano en staken toosten af.

Piet, die uitbundig werd, speechte zoo mal, zóó komiek dat de vrouwen met lachtraantjes op d’r gezicht zaten en een zoo aan ’t hoesten raakte dat ’n kleine consternatie ontstond. Piet toostte ook op de kippies, die-die z’n meisje gegeven had, vier snotterige kippen met ’n verkouwen haan, die ’n kapitaal opvraten en nog geen leege dop leien.

Toen liep ’t gesprek ook weer over kippen en ’n