Schetsen, deel 6

tuintjes lachten omdat ’t onfatsoenlijk was — had 'n enorme pret om het gekakel der kippen die niks in ’r sas waren met de kloeke betuigingen van den indringer.

„Als ze nóu niet gaan leggen,” — schreeuwde Piet naar schoonmama, die éen hoog voor het raam zat, „dan draai ’k ze allemaal d’r nek om — wat ?..

„Ja, dat moest je is probeeren,” zei Jacoba ongerust.

„Zij en d’r kippies,” lachte hij geweldig: „da’s ’n miraaaakel!”____

Vanaf dien middag, werd iederen avond als Piet bij z’n meisje kwam, over de kippen gesproken. Ze legden niet. Ze waren te oud, hadden te weinig zon en de kleigrond van het tuintje was nooit voor-deelig geweest.

„Hoeveel eieren, Co?” schreeuwde hij al op de trap.

„Nog geen een ...”

„Je geeft ze te veel vreten!” ...

„Ja, hou me maar voor de gek!” ...

„We doen ze in de soep, niet, moeder?” .. .

En zoo plaagde hij voortdurend.

„Ik begrijp niet,” zei hij eens, terwijl hij z’n bittertje dronk : „wat jij in zulke snotterige doodvreters ziet!” ...

„Ik wèl,” zei Jacoba: „ik vind ’t ’n héérlijk gezicht als je in *t leghok kijkt en de kip op 't ei zit...”

,,’t Is wat moois,” — spotte hij : „ik vin ’t wèl zoo makkelijk om bij de melkboer ’n half dozijn te gelijk te koopen.”

„Hè, nee,” redeneerde Jacoba — niet om niet noemde ik haar mal-gevoeüg — en ze staarde eenigs-zins melankoliek in de lamp: „één ei van je eigen kippen smaakt tienmaal lekkerder dan zes-en-dertig