Schetsen, deel 6

póotigs, lomps, ’t Liefst zat-ie in hemdsmouwen op visite, ’n Jas geneerde. Dan lustte hij een fermen borrel zonder aan den drank te zijn.

Van de meeste dier zaken hield onze mal-gevoe-lige jonge dame niet. Ze vond ’m ruw èn grof als-ie ’s Zondags zoo breed-uit zat, de witte hemdsmouwen op tafel, ’n zware walmende sigaar in z’n mond, het gelaat paarsrooder door de bittertjes die-die omsloeg.

Maar dan redeneerde ze haar opmerkingen weg. Moeder had gelijk: ze had te veel romannetjes gelezen — ’t leven was geen roman.

Als ze getrouwd waren zou ze ’m die dingen wel afleeren. Want hij had ’n goeien aard en wat-ie maar kon doen om haar te plezieren, dat deed-ie. Zoo had-ie nog pas vier nieuwe kippen meegebracht. De laatste kip was gestorven, de ren stond leeg.

Nou was ’t ’s morgens weer oüwerwetsch gezellig om de beesten te voeren en in ’t leghok te kijken of ’r geen eieren waren. En moeder die jarenlang sukkelde was dol met ’n ei van de eigen kippen.

Eiken morgen ’n doek om het hoofd — ’t was eind Januari — liep ze het tuintje in, strooide maïs en gerst, vulde het drinkbakje, keek in het leghok — géén eieren. En tegen den middag bracht ze ze warme rijst met peper, amuzeerde zich met het vechten der beesten.

„Piet — ze willen niet leggen,” klaagde ze eens.

„’t Is nog te koud,” zei hij.

„ ... Bij buurman léggen ze al,” praatte moeder in den leunstoel: „Nee, jongen — ze leggen niet zonder haan...”

„Dan krijg je ’n haan, moeder,” lachte hij goedig.

En den volgenden dag, ’s middags, stond-ie al met ’n haan voor de deur, liep schaterend de gang door omdat ’t dier zoo te keer ging, lachte in het tuintje al de buren bij mekaar — die nooit in d’r