Schetsen, deel 6

72    SIMON KENAU HES SEL AAR.

De sombere voetstappen naderden.

Meneer werd k i 1 en plotsling angstig-resoluut ontfutselde hij mevrouw den stok, drukte op de veer, bereid *n moord te begaan.

„Hè” .... , zuchtte mevrouw, verlicht. De stap was van ’n agent, die de ronde dee en op het schellen afkwam.

„Goeien avond,” zei hij beleefd.

„Goeien avond,” repliceerde meneer, blij — en in ’n oogenblik had-ie het geval uitgelegd van tante Miep, van de kiespijn, van de doove zuster die één-hoog sliep, van de vergeten sleutels.

„Ja da’s lastig,” meende de agent: „je ken nou geen smid opbellen om de deur open te steken — maar as u is met ’n ladder probeerde ?”

„Met ’n ladder,” zei mevrouw beverig.

„ . ... Ik weet ’n ladder — as u dan boven ’n raam openschuift — ben u klaar” ....

„Nee,” zei meneer: „daar slaapt m’n zuster en die zou ’t besterven van schrik.”

Weer begon hij te luiden.

Simon Kenau hoorde niets. Ze was doof èn ze had voor de gruwlijke kiespijn ’n lepeltje chloral ingenomen. De wereld had kunnen vergaan.

„Nou — ik zal ’t laddertje halen,” zei de agent weer: „u ken toch niet buiten blijven” — en kalm stapte hij naar de overzijde waar-ie ’n ladder wist.

„Allemaal jóuw schuld!”, begon mevrouw te kibbelen.

Meneer zweeg.

„Wat ’n schandaal! Als je niet zooveel g r o c c i e s had gedronken” .. .

Meneer zweeg.

„Suffer!” — zei mevrouw met climax.

Meneer zwéég, begon opnieuw zoo te schellen dat je kalk van den muur hoorde vallen.