Schetsen, deel 6

70    S1M0N    KENA    U    HES    SELA    AR.

naar de donkre hoeken keek en koud werd toen ’n hond achter ’n deur aansloeg.

„Da’s wel waar,” hernam mevrouw: „maar toch____"

„Ach wat!” baste meneer.

En ze marcheerden zwijgend, met holle, donkere passen.

Daar deze historie fél wordt en het onder alle omstandigheden voor den lezer onaangenaam is van figuren te hooren gewagen die hem vreemd zijn, zij hier vluchtig gezeid wie Kenau was. Zij was een groote vrouw, groot van lichaam, groot van geest, groot van gehechtheid aan Maximiliaan Hesselaar, haar broeder.

Zij was geboren op een 3 den October en ofschoon dergelijke details den schijn aannemen de proporties eener romanheldin noodeloos te vergrooten, mag dit feit niet onvermeld blijven omdat een zoo zonderlinge samenloop van den naam Hesselaar en van den datum waarop Leiden ontzet werd (hetgeen de scheurkalender vermeldde) vanzelf aanleiding gaf tot de omgezette voornamen Simon Kenau.

Wanneer ik nu nog voorloopig aanstip dat Simon Kenau Hesselaar een oude, d o ov e jongejuffrouw met valsch haar en valsche tanden was en de grootheid van haar geest zich in de bestudeering van vele philosophen (Spencer was haar chéri), feministische brochures (zij droeg geen corset, leefde vegetarisch en als geheelonthoudster) èn vooruitstrevende tijdschriften openbaarde, dan heb ik den lezer behoudens over één punt voldoende voorgelicht.

Dat ééne punt was kiespijn.

De laatste kies naast het valsch gebit, venijnig ontstoken, had haar belet mée naar tante Miep’s jaardag te gaan en achter de spelers (stilzwijgend : er mocht niet gesproken worden) van de vele solo’s, misères, abondances etc. te genieten.