Schetsen, deel 6

BETOOVERDE HANDEN.    67

ze de deur. Maar nog geen pas was ze weg of de gillende stem van het jongentje weerklonk opnieuw en snerpender.

„ .. .. Brand!. .. . Me handen staan in brand!____

De duvel zit in me handen! De düüüüvèl!” .,.

En Marietje, die toch zoo verstandig was, vluchtte het portaal op, nog luider gillend.

„ ... O me broertje! Me broertje, de düüvel zit in z’n handel”

Buurvrouw werd wit. Dat was ongehoord. Kouwe rillinkjes kietelden ’r vetten rug. Nog eens betrad ze de kamer, betastte de handen van ’t kind, bekeek ze bij de lamp — niks — niks.

Toen zelf half-bang, stopte ze het kind onder de dekens, suste Marietje, nam de lamp op, gromde, sloot de deur — en weer geen stap had ze gedaan

of John gierde ’t uit „Brand! O de düüüüvèl!

De düüüüvèl!”

Rillerig, doch kordaat, zette buurvrouw de lamp die in haar handen wiebelde op den grond, opende bevend de deur — en bij het zien van de wit-lich-tende handen in ’t donker der kamer, gilde ze smakelijker en doordringender dan de kinderen.

Beneden en boven werden deuren geopend.

Er kwam een buurvrouw omlaag en een buurman omhoog.

„De düüüüüvel!” schreeuwdeJohny: „dedüüüüüvel is uit de schoorsteen in de pannekoek gevloge en nou zit-ie in me hande! O, de düüüüvèl!” ....

Hokkend in de deuropening gluurden de buren, beangst en benauwd. Zóó iets had nog nooit iemand gezien — handen die in ’t donker vlamden.

„O me broertje!” kermde Marietje.

Ze bekeken gezamenlijk de handjes van ’t kind — betastten ze angstig-voorzichtig, keerden ze om — niks te zien.