Schetsen, deel 6

BETOOVERDE HANDEN,    65

„Kom dan mee — dan zalle we ónder ’t bed kijken” ....

Bij de vlam der lucifer, bukten de twee kinderen, de angstige gezichtjes bleek-beglansd. De eene lucifer na de andere streken ze af, kijkend onder het bed èn onder de tafel èn in de hoeken.

„Zie je nou wel dat ⁹r niémand is, malle jongen!”

Hij in z’n onderbroekje, volgde haar overal, week niet van haar zij. En telkens als ze ’n lucifer had afgestreken op den grond of op den muur, wreef hij angstig de phosphorstreep weg die ’m bang maakte.

Toen kropen ze in bed.

John sliep bij vader. Marietje an de overzij.

„Slaap-ie al?”

„Nog niet,” zei ze onder de dekens.

„Praat dan nog wat” ....

„Nee — ik ben moe” ....

„Hè, toe nou!”

„Nee, -vervelende jongen”.

De oogen wijd-open, lag ’t joggie door de alkoofdeuren naar de donkre kamer te kijken. Er was flauw geschijn door de ramen bij de bloempotten. En je zag de franje van de gordijne en ’n stukkie van ’t glas — en de trekpot op ⁹t kozijn dee nèt of-ie lachte — zóó’n open mond en precies ’n tong en tanden. De wekker tikte. Tik-tak. Tak-tik. Die Lien kon jokke! D’r was geen duvel — en die pannekoek....

„Slaap-ie? .... Zus, slaap-ie?” ....

Geen antwoord.

„Nou doe je net of-ie slaapt — maar je slaapt niet”____

Geen antwoord.

De buik van den trekpot lachte net as de juffrouw

Schetsen Falkland. VI.    §