Schetsen, deel 6

64    BETOOVERDE HANDEN.

„Wellis, * zei ’t joggie.

„Nietes” ....

„Dan ga ’k niet na bed,” zei hij huilerig.

„Da’s nou ’n jonge,” spotte Marietje, maar schuw streek ze ^fn phosphorlucifer af, lichtte de hoeken bij.

Ze waren kinderen van ’n armen muzikant. D’r moeder was gestorven. En de buurvrouw lette zoo’n beetje op ze als hij naar repetitie was of ’s avonds speelde. Dat ging heel goed en Marietje, 'n meisje van acht, dee al moedertjes werk. Vader die kóókte.

„Laat mijn dan meekijke,” zeurde John.

„Nee — je mag niet an lucifers komme —heit vader geseid” ....

Maar John had den steenen pot al beet.

Angstig streek het kind ’n lucifer af, schrikte van de lichtende streep op den muur.

„Kijk is,” zei hij.

„Da’s niks,” lachte Marietje.

„De muur brandt, — da’s de duvel” .... hakkelde hij nerveus.

„Wel nee, domme jonge, ’t is van de lucifer.”

Ongeloovig-bibberend keek het jongetje naar de hel-lichtende veeg op den muur. De phosphor-streep vlamde zonderling in het donker der kamer.

„Geloof je me niet?” vroeg Marietje: „Kijkdan!” En met haar handje wreef ze de veeg zóo door, dat de witte, dansende vlammen wijder-uit schemerden.

„Voel zélf,” zei ze wijs.

’t Kind wreef z’n handje over den muur.

„Nee — ’t brandt niet,” mijmerde hij.

„O zoo! Ga nou naar bed.”

„Nee,” zei hij koppig —: „eerst ’n kaars — ikke ben bang” ....

„Voor watte?”

«Dat weet ’k niet.”