Schetsen, deel 6

„En toen ?”____ vroeg    John. Z’n oogen stonden

angstig-wijd, z’n lippen beefden. Marietje, minder vreesachtig, lacherde ongeloovig.

„Niks van an,” zei ze sussend.

Maar Lien, die ’t wist, liet zich dat niet zeggen, klemde even de lippen samen, wijs als ’n oud vrouwtje, sprak toen weer met hollen nadruk....

„ .... Nou dan weet jij ’r geen sikkepit van, kind. De duvel die verkleedt zich ellek uur anders. Daarvan is die de duvel. Als die niet toovere kon dan sou die geen duvel weese. Vraag ’t maar an je vader. Sal ’k nou verder vertelle ? .. .

„Asjeblief,” zei John, bleek-beangst.

Lien likte het chocolade-kopje na met twéé vingers gelijk, verhaalde terwijl____

„Nou enne toen was de duvel in ’t vuur gekrope — die kan overal asem hale en brande doet-ie sich niet — want in de hel daar is ’t énkel vuur” ...

„Dat kan niet, da's gosonmogelek,” lachte Marietje gedwongen.

„Soo — kan dat niet, kind ? — Nou maar hij het maling an vuur — dat eet-ie met klonte tegelijk — O soo! ’n Duvel die lust juist vuur en hoe heeter — hoe lekkerder. Nou dan — laat me nou vertelle — toen was-die in ’t vuur gekrope en sijn