Schetsen, deel 6

„Uitemetuit en ’t vertelsel is uit,* viel ’t kind droomerig in.

„En wat krijgt tante nou?”

„’n Zoen !”

„Eén zoen?”

„Tién zoenen.”

De lipjes smakten in ’t groen.

„En als ’k je morgen ’n pop geef, wat zal je dan zeggen ?”

„Dank u tante ...”

„En als ’k je móéssie w^ras, wat zou je dan zeggen ?” ...

„Maar u is moessie niet — u is tante ...”

„Dat weet ’k wel, snoet — maar als ’k ’t nou ’ns was — zou je dan zeggen: dank u lieve moessie ?”...

„Néé” — redeneerde het kind koppig: „dat zou ’k niet zeggen — want je heb maar één moessie, niewaar tante?” ...

Ja, lieve hart — maar doe nou is één keer öf ik moessie ben — toe — dan krijg je zóó’n prachtige pop ”

_n’n Pop die spreken kan?”

„Ja heelemaal spreken ...”

„En die slapen kan?”

„Ja — Nou? — Zeg dan — dank uwelliève...” „ ... Lieve móéssie ...” herhaalde het kind.

Er kwam een stilte van knufflen en zoenen.

En gelijk klonk Johan s stem, die met afgezakt broekje het grasveld kwam afrennen.

„Oomèèè Jan ! Oomèèè Jan ... Opoe laat vrage of u komt?” ...

„Ja,” zei hij opschrikkend.

„Was jij — daar,” vroeg ze, toen ze hem hoorde bewegen.

„Ja,” zei hij.

Ze werd wit — liep zwijgend naast hem, terwijl