Schetsen, deel 6

HET KIND.    59

Grappig zij aan de andre zij van de struiken, óók in gras.

En de geluidjes klonken vriendlijk tusschen het groen, de geluidjes van de vrouw èn het kind — het tsilpen der vogels — het zoemen der bij.

„Zal kleine Co niet meer huilen?" . ..

Vandaag huilden alle kindren om beurten — eerst had hij er een gesust — nu was zij be-z g...

„Nee, tante,” drensde ’t.

„Heusch niet meer?”

„Nee — tante .. ..”

„Goed zoo ....”

Er kwam een stilte van vogelgefluit, bladergerits. In de verte joelden kinderen.

„Stoute Cor mag Co niet plagen, wat?”

„Nee tante . . ..”

„Zit je zoo prettig? .... Wil je slaapies doen?” .... „Nee tante — telseltje vertellen. ...”

„ ... Van .. . Van ... Van Roodkappie ?*....

„Ja tante,” klonk het fleurig.

„Nou dan — daar was ’r ’s ’n meisje en die heette Roodkappie...”

Zachtjes fluisterde het verhaal door het groen, onderbroken door kindergevraag.

„ ... En wat dee de wolf toen, tante?”

„ ... De wolf die trok an ’t touw — en die riep binnen!”

„ .. . En kwam toen Roodkappie binnen?”

„ ... Ja toen kwam Roodkappie — en die zei: groomoe hier heb ’k ’n lekker bordje soep — maar, groomoe wat heb u ’n lange nagels ....”

Glimlachend luisterde Jan. Wat had ze een lieve, vrindelijke stem, als ze wou — wat praatte ze gezellig, hinderlijk met ’t meisje.

„ .... En toen kwam de olifant met z’n snuit... .*