Schetsen, deel 6

HET KIND.    57

zongen — öm wat te zingen: ze waren zoo den heelen dag bezig geweest...,

.... ’k Heb zoolang met de foekepot geloopen,

.... ’k heb geen geld om brood te koopen....

.... Foekepotterij — foekepotterij....

.... Geef me *n centje dan ga ’k voorbij ....

Ze zagen ’m niet, marcheerden voort — ’t eene liedje na ’t andre inzettend.

Héélemaal achteraan, de kousjes afgezakt, ’t broekje los, ’n groene tak langs den grond slierend, hevig snikkend omdat-ie de gróóten niet bij kon houen en ze geen notitie van ’m namen, stapte Jo, ’t jongste zoontje van Willem.

Vlak bij ’t boschje bleef-ie achter, snikte ’t uit. „Broer!” — riep Jan, glimlachend-opzittend. Broer keek geweldig-huilend, de koontjes gebold tot bij de wenkbrauwen, naar Oom in ’t gras.

„Kom jij maar hier, broer — willen ze niet dat je meedoet?”

„Nee,” huilde het kind, de tranen inwrijvend met smakelijke slijkhandjes:    „... ikke niet en Sjuul

wèl.. ..”

„Nou da’s héél gemeen,” troostte Jan — en niet gewend met kindren om te gaan, snoot hij vies-voorzichtig den neus van ’t ventje ....

„En wie zegt dat je niet mee mag doen ?” „Pauw .... En toen het-ie me geknepe ....” „Wel, wel, wel!... En wat heb jij toen gedaan?” „Toen heb *k ’m met me stok dood geslage,” fantaseerde komiek-ernstig het kind.

„Geweldig!”, lachte Jan: „wil jij bij mij wat zitten — broer?”

„Nee — soldaatje spelen,” hield de rakker aan. „Hè, broer, blijf nou wat bij me!”

„Néé,” zei het kind kribbig en bang dat Oom ’m