Schetsen, deel 6

GELUIDEN.    53

„An wat?* — schreeuwde de vrind.

„An zoo’n leven van niks doen,” — praatte de ander, grommend en hard: „wat heb ’k an me pensioen! Kon ’k me werk niet meer af?” ...

„Man wees blij,” kraakte het ouwemannetjes-geluid van den vrind.

„Nou — dat ben ’k niét. — Ik kan niet tegen niks doen” ....

En ze praatten....

Zonder méér te weten, begreep ’k het leven van achter de deur — ’n ambtenaar die jaren en jaren ’s morgens opstaat, z’n werk doet, geen familie heeft, op kantoor z’n kennissen vindt en zich niet plotseling kan wennen aan de stilte, de bange ongekende stilte van ’n kamer, ’n huurkamer.

En als ’k ’t niet begrepen had, zouden de komende dagen ’t duidelijk gemaakt hebben.

Hij kniesde of was ziek.

De sleutel zocht niet het slot van de kast waarin de klare stond, hij at niet, hij praatte niet.

Wel zeurde de stem van de hospita drenzend.

„ .. . Mot je niet an toegeve... Ga is 'n luchie scheppe, meneer .... U sal soo nog siek worde” ...

Hij was al ziek. De verandering had ’t gelapt.

Je went niet in ééns an ’n ander klimaat na véér-tig jaar.

Zat ik te werken, dan hoorde ik hem kreunend woelen in z’n bed tegen de deuren.

Soms zuchtte-die zeurig ... „god ... god” ...

Soms at-ie ’n bordje soep op z’n bed.

Soms las-ie de krant op z’n bed.

Soms klaagde-die.

„’k Wou me zus nog wel is zien vóór ’k sterf,” sprak z’n egaal-toonlooze, grove stem.

„Je sterft ommers niet,” goedig-snauwde de