Schetsen, deel 6

48    ZIJ BOEMELT.

wat gebruiken wou ? Zij dorst niet néé zeggen. Dan maar ’n kleintje brandewijn met suiker — één keer kon geen kwaad, vóóral niet als je moe was.

En toen ’t op was, zeldzaam luciede, met dartele uitgelatenheidjes in d’r ouwe oogen, presenteerde zij op haar beurt een rondje, wat ze maar wouen. Zelf nam ze ’n glas Melk. Want alles had z’n grenzen en ze voelde dat ze niet verder mocht gaan .... stout.... brandewijn.... ’t Was welletjes.

Maar even voor twee, vóór ze afscheid nam, gebruikte ze nog ’n glaasje fine cognac. De zuurkool en de worst zaten dwars. Ze begon door te slaan, fluisterde intieme geheimpjes, presenteerde pepermunt, drups en odeur, gaf ondeugende knipoogjes, verhaalde van den kruidenier op ’t dorp, ’n weduwnaar, dien ze wel mocht, maar ze was nog getrouwd, zou zich nooit vergeten....

’s Nachts was ze ziek, den volgenden morgen katterig.

De menschen van ’t dorp keken haar na.

' Ze zag er pipsjes uit, liet ’n haring halen om zich te restaureeren, smeet schuw de klontjes van de fine cognac, die ze half-suf in d’r beugeltasch had gestoken in de v u i 1 n i s b a k. Ze wou geen souvenirs aan den stormachtigen Nacht....