Schetsen, deel 6

ZIJ BOEMELT.    43

zeide ik grijzend, grijzend zoowel aan de slapen als wijder-op tot aan den haarwrong, die minder grijs was omdat je van een op andermans hoofd gegroeid vlechtje niet met billijkheid verlangen kunt dat ’t meêkleurt met de spectraal-emoties op eigen kruintje. Zij was zestig, droeg ’n zwart-thibet japon — geen mantel (’t was zomer), liep op gemakkelijke stoffen wandelschoenen met platte hakken — ’n heele uitkomst als je drié eksteroogen bezit die naar geen voetbaden luistren — opende druk en nerveus haar ouderwetsche beugeltasch, waarin ze machtig-secuur ’n portemonnaie, ’n bonbonnière (met pepermuntjes en drups), ’n reukdoosje (met eau-de-cologne en rozenolie) ’n nétjes gevouwen zakdoek en ’n nagelschaartje

bewaarde. Ze droeg verder ’n hoed die Je zou

evenwel afdwalen. Gaan wij over tot de derde hoofdlijn, haar getróuwd-zijn — doen wij zulks echter met tact, met vermijding van allen spot, ofschoon zij zelve van haar levenstragiek wéinig meer voelde. In het begin, wel 20 jaar geleden, had ze ’t dubbel en dwars geweten, toen ze hem naar ’n Gesticht transporteerden. Maar alles zakt en ’n man, die zoolang van je gescheiden blijft, mis je niet, althans niet zoo heftig als dichters het ter wille der Dichterlijkheid willen doen voorkomen. Twintig jaar is in natje-en-droogje-uren berekend ’n soliede hoeveelheid en wanneer je mekaar destijds getrouwd hebt om motieven die niet in evenredig verband tot hart, aangedaan hart, gebroken hart, getroffen hart enz. staan of stonden — hij ’n nétte betrekking, jij ’n kinds-gedeelte van ’n niet te versmaden erfenisje — hij léélijk, jij zoo-zoo — dan vind je allicht na éénige jaren troost bij je Piano. En neme den eersten steen op wie zonder fouten is — en muziek, mitsgaders Huurpiano’s als niét-Vertroostend beschouwt.