Schetsen, deel 6

30    SANTJE PLEEGT EEN MOORD.

smakken liet, maar toen B i s m a r c k (de verharende Kees) pertinent en nijdig aansloeg, weerlichtte het in Santje’s brein, schoot zij vlug als een maagd de zooeven gestofte en geluchte huiskamer in.

Zoo zij een Huizer botboer geweest was, had zij waarlijk en in varianten gevloekt; daar zij evenwel eene beschaafde in letterkunde en politiek zich thuis gevoelende oude dame genoemd mocht worden en vloeken tot stuitende levenszaken behoort, be-heerschte zij zich, liet instinctief elke gemeene expressie achterwege en vergenoegde zich — zoo het een genoegen kan heeten — heeschverschrikt uit te roepen:

„O jij ellendeling — jij smèrig beest — jij... .!*

Ze kon niet verder. De haren zouden haar te bergen zijn gerezen, zoo haren van andren dit vermogen (zij droeg een pruikje) — ze werd bleek, stond als verlamd.

Pickwick (de zes-jarige kater) dien ze zóó vertrouwde, had z’n kans waargenomen, de vogelkooi omgesmeten, hield G r e t c h e n (de Saksische kanarie) in z’n bek.

Door den val was het deurtje opengesprongen — de zaadbak lei omgestort — het drinkbakje verbrijzeld.

„Laat je los, plóért!” — gilde Santje, bijna huilend van schrik en verdriet.

Pickwick keek haar met groenlichtende oogen aan.

„Laatje! Laat je èllèndèling!” schreeuwde Santje en thans tot zichzelve komend, de oogen wit-scheem-rend door wellende tranen, smeet ze het eerste het beste naar den kater — haar breikous met naalden en al.

Pickwick week uit, nam z’n sprong, vluchtte met dikbollenden staart door de open verandah-deuren.