Schetsen, deel 6

24    DE INBRAAK.

De man smeekte den eersten dag — het hielp niet. Hij had Schuld.

De man smeekte den tweeden dag — men werd kwaad. Hij had Schuld.

Toen op den derden dag geschiedde datgene wat Falkland, in verzachte kleuren wil meedeelen.

Nadat hij uren gewacht had, werd ’smans wrok zeer groot. Het kistje stond op den grond in een hoek van de lage, benauwde kamer. Die kamer was keuken, woonhuis, slaapstee. Hij sliep met de twee jongens in ’t bed — de vier meisjes (drie bleven ’r over — ’t gaf ’n heele opruiming) leien ’s nachts op den vloer.

En nu — daar het warm was, maakte het kistje het kamervierkant van eene grimmige ondragelijkheid. De dooden stooten de levenden af.

Onze man smeet de ramen wijder open.

Maar buiten schenen óveral dooden te zijn, in het slop, in de stilstaande gracht, in de riolen, de goten.

De avond schemerde aan. De daken gleden glansloos op het raam toe. In zijn duizeligheid verbeeldde de man zich dat de pannen langzaam te schuiven begonnen, de zware, vuile gepantserde daken naar hem toe bogen alsof ze met krakend geweld wouen storten.

Grimmig rukte hij z’n das los. Hij stikte.

’t Móést gebeuren.

Zachtjens loopend achter het matras om, waarop de meisjes sliepen, bukte hij, wikkelde het kistje in ’n stuk gonje en zachtjes als ’n dief-die-nu-maar-op-passen-moet, ging hij de trap af, die vreemdelijk kraakte, zooals trappen meer steunen, als je onbehoorlijks wil doen.