Schetsen, deel 6

18    WREEDE REIS.

den over het bovendek en het schip schommelde zoo hevig dat er geen sprake van was om dat zes uur vol te houden. Het water plaste over onze voeten, onze lichamen hotsten op en neer, we móésten naar beneden, ’k Herinner me dat ’k bijna de trap afviel, duizelig, ziek, dat m’n vrouw met moeite de vrouwen-kajuit binnengesmeten werd en ik zelf naar ’n plaats op de bank in het Salon kroop tusschen de voeten van ’n onbekende en het hoofd van ’n onbekende. De zeeziekte ga ’k voorbij, ’k Meende ’r door veel zeereizen te boven te zijn. Dwaasheid. Bij zulk een storm, op zulk een klein schip heeft iedereen kans. Afschuwelijk-benauwd scheurde ’k m’n boord los. — O, ’k hoop ’t nooit meer te beleven — hét — de sensatie van een lange, onafwendbare doodsworsteling, alléén, tusschen onbekenden, onbekenden.

De storm was ontzettend geworden. Je hoorde het fluitend, gillend, razend geweld van den wind boven alles uit, boven het gestamp der machines, boven knersend gekraak van het schip. De lampen schokten driftig in de suspensoirs; er vielen glazen van tafel — ziek hield je je vast aan de bank om er niet afgesmeten te worden en télkens schrikte je op met ijskoud angsthoofd, als een donderende, rammeiende slag het kreunend scheepje trof. Dan meende je dat ’t kómen zou, dat je 't zeewater naar benee zou zien bersten, de trap af, de kajuit in, alles verbrijzelend tot ’t de onbekenden èn jezelf te pakken kreeg, je smijtend tegen de tafel, tegen de ruïnes, je verstikkend, driftig, kwaadaardig, wóest-verstikkend, als ’n ijzeren klauw om je keel. Goddank,’t gebeurde niet. Je lag weer. En plots als ’n dier vloog je op, zag je andren opvliegen. *n Mokerende, botte, beukende slag doordreunde de kajuit; het schip leek opgenomen te worden, te pletteren tegen een granieten