Schetsen, deel 6

WREEDE REIS.    17

arriveeren tegen den avond zonder ’n cent, zonder gemiddagmaald te hebben of te kunnen dineeren. — Nee. — Absoluut onmogelijk. — Dan maar op zee. En na ’n kort mallig praatje van strakjes te zullen komen of zoo iets, slenterde ’k terug. Ja vrinden, ’t was ’n lamme positie: vóór je ’n storm op zee, achter je ’n veilig hotel, ’n warm bed. Maar dan liep je jezelf te beredeneeren dat als ’t zóó’n storm was, de boot toch niet uit zou varen, dat al de passagiers an boord d’r leven waagden, dat de zeelui ’t óók deeën en inknarsend tegen den storm strompelde je over de rails naar het schip.

Met ’n matroos op dek maakte je ’n praatje. Hij vond ’t very bad en naar elke intonatie van z’n stem, naar elk woord luisterde je geprikkeld-angstig. Ze gingen twee uur later weg omdat bij zulk weer het binnenvallen in Dieppe gevaarlijk was èn om bij daglicht de haven in te stoomen. Van den matroos liep je weer naar benee. Ze aten gelukkig niet meer — ze leien te slapen. Dat wou je dan ook maar doen. Maar ’t mocht niet. De vrouwen sliepen apart. Hier mocht geen vróuw komen als de heeren op de banken leien, ’t Was niet decent. We besloten op te blijven, praatten tusschendeks over allemaal gezellige dingen, over ditjes en datjes om mekaar af te leiden, om minder te hooren het gebulder van den wind. En toén, tegen één uur, klonk het brommend geraas der machine, gilde de stoomfluit, rammelde het schip naar zee.

Wat verder gebeurde lijkt nu een zeer benauwde droom — érger dan dat — niet te beschrijven. We zaten op een houten bank tegen de met zeildoek afgeschutte verschansing, voornemens die zes uur te blijven zitten.

Doch niet zoodra waren we de haven uit — het duurde geen vijf minuten — of stortzeeën donder-

SCHBTSEN FaLKLA*JD. VI.    Z