Schetsen, deel 6

i6    WREED E REIS.

— om te kunnen slapen. Wij hadden ook wel trek. Maar — ’k behoef ’t nu wel niet te herhalen met kip en dergelijke valt onder omstandigheden niet te gekken.

Toen gingen we boven eens kijken. Beestenweer. De wind loeide met krijschende zwiepingen tegen de eenzame goederloodsen aan den wal. Er was niemand te zien. Het electrisch licht der boot bescheen starrend de gladstalen rails en een overdekte stoomkraan. Dichtbij, door de duisternis, schemerde slaprood vensterlicht van een huis. Achter had je het grauw, driftig-beukend water en het purper, venijnig, holoogend sein van den vuurtoren op het eind van den strekdam.

En terwijl we keken, werd het gekrijsch van den wind dierlijker, heescher. Wit woede-schuim slierde over de stugge, korte golven. Het schip beefde zachtjens.

Toen zei mijn vrouw, dat als ’t kón ze liever met d.e dagboot ging. Bijkans verstonden we elkanders woorden niet. Ik zei: ’t kan niet — dat weet je wel — of liever ’k zei wat anders. Je jas vladdert en je handen houden ’n hoed vast: je schreeuwt mekaar toe en ’t gehuil overkrijscht je.

Tóch ging ’k er op uit. Misschien was ’t mogelijk. We hadden nog anderhalf uur tijd. Tusschen de spoorstaven, die den weg wezen, stapte ’k voorzichtig naar de huizenrij. Het klopte. Er was een hotel. De schel deunde vèrweg door het gebouw. Ze waren naar bed. Nog eens schelde ’k — pantoffel-voeten doorschuurden de gang. Of ze ’n kamer hadden ? Y e s S i r. En de prijs voor twee personen ? Acht shilling zónder ontbijt. Met vinnige snelheid schoot gereken door je hoofd — acht shilling — èn ’n fooi — èn ontbijt — èn dan met de dagboot — èn aan boord iets móeten eten — èn in Parijs