Schetsen, deel 6

Santje grunnekte van pret, doch met mate en onder de dekens.

Tante Dribbel was ’r nog en zoolang die in de zaal blèèf kon je niks beginnen.

De knieën hoog opgetrokken, de deken strak achter ’r nachtmutsje, lei ze te probeeren of ’t onder dek ging. De lucifer vlamde kort, doofde. Nee. Dat déé-ie niet. En ’t stonk zóó gemeen na, dat ze ’r *n hoestbui van kreeg.

„Wie hoest *r ?” vroeg tante Dribbel, langs de bedden dribblend. Niet om niet had ze haar bijnaam.

„Santje,” zei Anna, die naastan sliep.

„Scheelt je wat San?”, vroeg tante goedig.

„Nee, juffrouw,” hoestte Santje: „’kheb me verslikt.”

Stevig hield ze de doosjes vast. Voor geen goud had ze zich verraden.

„Nou dan, meisjes rustig zijn.”

En de lamp afdraaiend wenschte ze goeien nacht.

Het bleef stil op de slaapzaal van ’t Weeshuis terwijl ze de wit geschuurde trappen afdribde.

De meisjes wisten precies hóé tante dee. Als ze de trap af was, trok ze ’r pantoffels uit, liep voorzichtig op ’r kousen naar boven, controleerde zoo machtig verraderlijk of 'r niet gebabbeld werd. Ook