Schetsen, deel 6

200    GRAFJE.

„Hè !”, schrikte Trien. ’r Schoot ’n kat, die in ’t zonnetje gelegen had weg.

„Daar is %ⁿ wees Chris.

In ’t gras was ’n plek omwoeld, diepte ’n vet-zwarte kuil voor een kinderlijkje. De dwarshouten leien er met de touwen over.

„Gossie,” zei Trien, angstig-kijkend: „mot ze daar in?”

„Ja," lei Christien uit, „en an die touwe late ze d'r zakke.”

„Dat kan nóóit,” stree Jan, blij dat-ie ’t endje had weggesmeten, toch nog benauwd van ’t rooken: „da’s nóóit diep genog. Daar kan je niet in staan”____

„Ze mot ’r in lègge, stommert,” schreeuwde Chris, kwaad — niks as die jónge begreep — „en as ze leit dan gaat ’t zand V over” ...

„Motte we dan wachte tot ze kómt?” vroeg Trien die graag wèg wou.

„Wel nee,” zei Chris weer: „ze komt eerst over’n uur en dan mag-ie V toch niet bijblijve. We zeil e ze,op stokkies steke, hè?”

Haar kleine handen priemden ^Jn tak in den aardwal van ’t grafje en daaraan met voorzichtig gebaar hechtte ze de kransjes van paardebloemen.

Toen wou Jan wéten hoe diep ’t gat was, maar Chris wou ’t niet hebbe.

As de doodgraver — die lange vent — 't zag, zette-die je achterna.

„Kom nou maar mee,” wenkte ze: „nou hebbe wij óók wat an Koosie gegeve” ...

En de klompjes klepperden weer over de net-gele tegels.

Zóó bleef ’t graf met de zachtwuivende leelijke kransjes op ’t lijkje van ’t verdronken vriendinnetje, dat om twaalf uur begraven zou worden, wachten.