Schetsen, deel 6

VERBEELDINGSLEVEN.    193

„Niet soo akelig schreeuwe,” riep Mien: „dat doet ’n walvisch niet — je mot énkel me hengel beetpakke” ....

Maar op ’tzelfd moment werd ze kil van schrik, gilden Truus, Kris, Trees en Suus dooreen.

Achter den rechtschen steenhoop bewoog iets en klaag-loeiend geluid, alsof iemand om hulp riep, klonk zóó dichtbij, zóó gemeen-hard dat Dirk ’t niet gedaan kon hebben.

„Moe! ... Moedèrrr!,” krijschte Trees.

„Wat benne jullie ’n lummels,” lachte Dirk, maar lach die zoo hol klonk dat-ie midden-in stokte: ,,’t Is 'n koe! Ga je vort! Ruk je uit, dooie diender!....”

Het dreunend gedraaf van ’t dier getroffen door ’n steen, klonk na.

„Is dat schrikke!” zei Mien: „’k dacht dat ’t de duvel was” ....

„De duvel bestaat niet,” zei Dirk stevig: „nou, zal ’k de hengel pakke?” ....

Ze hadden ’r geen trek in. De walvisch maakte te veel spektakel.

„Stap weer in,” zei Mien: „dan ganewenaAm-merika” ....

Dirk zat an ’t roer, wrikte den stok, riep: „Sisch! Susch! Sisch! Susch!”

De pret was ’r af.

Mien praatte hard en Dirk praatte hard en Truus zei is wat hard. Geen van de zes dorst te fluistren.

Naar de zij van de weilanden was ’t zonviolet tot purper gestreep in indigo-blauw vervloeid.

Vinnig-zwart, massaal dreigend stonden de hoopen der opgestapelde tegels, hoop naast hoop, en de kalkbakken bleekten er tegen.

De avondwind begon de houtkrullen kirrlend te jagen.

Dirk dee: „Sisch! Susch! Sisch! Susch!”

Schetsen Falkland. VI.    13