Schetsen, deel 6

192    VERBEELDINGSLEVEN

zwart van kontoer, loeide met klaaglijken roep. „Strakkies gane we allemaal,” zeiMien: „toeblijf

sitte D’r komt storm en dan motje oppasse ....

Heb-ie die gölf gesien? Hè, wat ’n kanjer!” „Waar?” vroeg Trees, ongeloovig.

„Daar,” wees Mien in het zand: „pas op! Daar komt ’r weer een ! Hè, wat ’n wind! Pang! Pang! Nou is de mast gebroke! Nou motte we versuipe” ...

En om hèt angstige schriklijker te maken, begon ze plotseling langgerekt te gillen „Hüüüü ... Hüüüüü !” Dirk an ’t roer, ongevoelig voor storm en golven, bleef machine-geluidjes nabootsen.

Treesje huilde. Snikkend riep ze dat ze ’r uit wou, dat ze bang werd.

„Voor wat bang?” lachte Mien.

„Hè — die is bang in ’t dónker,” schreeuwde Dirk met grove mansstem: „En nou is d’r nog niet eens ’n walvisch bij ’t schip gekomme. Sal ik wal-visch weze?”

Geniepig knipoogde-die tegen Mien.

„Ja, wees jij walvisch. Huil maar niet meer, meid. De storm is voorbij. Nou schijnt de son weer. Soo.

Dat is de hengel”.......

Den stok hield ze over den rand van ’t ovaal; langzaam kwam Dirkje langs den grond gekropen, knorrend en grommend als ’n hond die ’n been te pakken heeft. Even viel-ie uit z’n rol: „Sal ’k ’r éénopvréte?” „Nee,” zei Mien: „walvissche vrete niet.”

Liever had-ie Trees of Suus of Truusje over den rand gesleept, maar nou Mien pertinent zei dat wal-visschen niet vraten, vond-ie ’r pleizier in zóó geweldig walvischachtig te brullen dat Trees en Suus sip keken en kaptein Mientje koud werd.

/n Keel as die jongen opzette.

’t Leek of je óveral in ’t aandoezlend donker griezelige dingen zag.