Schetsen, deel 6

VERBEELDINGSLE VEN.        91

„Je kan ommers niet verdrinke,” zei Treesje hangerig: „hoe kan je op sand verdrinke?”

„’t Is geen sand,” hapte Mien haar af: „Je siet ommers wel dat ’t water is. En as ’t water in de boot loopt, dan sakke we allemaal”____

„Nou, dat sou ’lc wel is wille sien,” lachte Trees benepen.

„Sisch! Susch! Sisch! Susch!” stoomde Dirk.

„Hè!” schrikte Truus.

Over de spoorbaan, onverwacht uit de bocht, gromde een trein, de rails bedreunend.

Een gillende, snijdende waarschuwkreet ontspoot de locomotief.

Wit-stuivende damp met laaiende vlamspuwinkjes, braakte uit den schoorsteen.

„Sisch! Susch! Sisch! Susch!” spurtte Dirk, jagend om den trein bij te houden.

Suus was opgestaan, stapte met de kleine beentjes over ’t zand.

„Zal je d’r in komme!” kommandeerde Mien: „akelig dier — anders blijf-ie d’r uit!” ....

„Nee — se leit in ’t water,” phantaseerde Dirk: „zal ik ’r naspringe? Wacht effen!”....

Met ’n zetje plofte hij in ’t stoffig zand, sloeg met armen en beenen, pakte Suus beet die te onnoozel was om iets van ’t avontuur te begrijpen, duwde ’r in ’t ovaal.

„Mot ’k nou zoo maar klèsnat gaan zitte?” vroeg-ie.

„Warm je bij de machien,” zei Mientje en opnieuw roepend door de spreekbuis:

„TrrrrrJ Trrrrrr! Vooruit!”____

„Ik wou na huis toe,” zeurde Trees zacht: „’k hè-zoo’n pijn in me buik” ....

Ze was heelemaal bang. Zwaarder daalde ⁹t avond-geschaduw. De steenmassa’s vierkantten norsch tegen ’t wazend violet en ’n koe, beneden bij de sloot, stug-