Schetsen, deel 6

DAGJE UIT.    185

Haar mimiek, haar gebaren waren dermate expressief, dat Hendrik instinctmatig z’n eigen zakken beklopte, Berta flauw-angstig herhaalde .... „de huissleutel” .... en alleen Ant, die wist dat Carlien met de diverse boterhammetjes het laatst de gezamenlijke bovenwoning verlaten en gesloten had, tegenwoordigheid genoeg betoonde om verschrikt te roepen: „De huissleutel — die heb jij!”

„Ja, ’k mót ’m hebben,” verzekerde Carlien, den inhoud van haar achterzak (kralen-beurs, bril, lucifers, zakdoek, touwtjes etc.) op *r rok spreidend: „maar hij is ’r niet. Al z’n leven is-die in ’t zand gerold toen Henk me zoo onbehoorlijk omver heeft geworpen ....”

„Dat kan,” zei Berta: „ik dacht nog terwijl je in ’t zand lei, dat ’k iets blinkends zag....”

„Had dan gewaarschuwd!” snauwde Ant: „voel nog is góéd in je zak .. ..”

Carlien diepte uit de diepten harer bergplaatsen eene verdere collectie gordijnringen, rekeningetjes, ^n étui met spelden en naalden en *nkurkentrekker — ze dee ’t huishouden, spaarde alles voortreffelijk — maar de robuste huissleutel, ’n sleutel lomp en stevig als van ’n veemdeur, ’n sleutel die bij avond op ’n revolver geleek, was weg — wég in ’t zand.

„Laten we ’m zóéken,” zei Henk zachtmoedig. „Had liever niet zulke gékke streken uitgehaald,” keef Ant, die in waarheid zéér jaloersche buien had <en valse h gelachen bij de handtastelijkheden haars ^chtgenoots.

„Stappen jullie asjeblief voorzichtig,” adviseerde Berta, ongemeen van wijsheid en overleg: „als je d’r op trapt, zakt-ie in ’t zand....”

De wenk was inderdaad zóó volkomen logisch dat Carlien, Berta, Ant en Henk als op eieren in ’t