Schetsen, deel 6

184    DAGJE UIT:

Want nauwelijks hadden ze de zee in ’t gezicht of vent werd stoeilustig. Eerst duwde hij Berta, die het vischnet met de ledige flesschen vasthield, met ’n zetje van den duinrand. Gillend stort-stapte zij omlaag, plofte in ’t zand. Wat ’n geluk dat ze reformdress droeg....

Toen, uitgelaten als ’n kwajongen, ging hij pootjes baden, nagezucht door Ant, die bang was dat-ie gebeten zou worden — en plots, aansluipend achter Carlien, die *t toch zoo benauwd had, hoog de rokken geheupt hield, wipte hij haar in ’t zand.

Ant en Berta schudden oogenschijnlijk van ’t lachen, Carlien schreeuwde dat de duinen ’r van trilden. Ze trilden ’r van. Het gewentel van Carlien’s rokken, kanten, snordons en doggeneus in ’t naar dooie visch riekend zand, heviger haar hoog-gillend maagdlijk protest zette halmen en stekels in schrik, joeg ’n beteuterd konijntje op dat met glazige oogjens had zitten staren naar de vier picniccers èn naar 't gestuif der rokskanten die op netjes geknipte kastranden geleken.

Gelijk echter ’n te vroeg uitvliegende vogel z’n overmoed moet bezuren, op voorbarig zingen geween volgt, te snel gegroeide vruchten door nachtvorst gedood worden en in het algemeen alle onnoodige dwaasheid zichzelve straft, zoo volgde ook op dit exorbitant en door niets te motiveeren gestoei een pijnlijk en ontnuchterend stortbad.

Alreede had Hendrik zijn kousen en schoenen aangetogen, alreede waren zij een eind voorbij de plek waar zij hun steedsche kalmte hadden ontwijd, toen Carlien plotseling verstarde, heur zakken doorwoelde, achter zich keek en met desperaat geluid, welks intonatie ièdre pen ontglipt, doch overigens ijzig £eide:

„ .... Dè huissleutel.. . .”