Schetsen, deel 6

182    DAGJE UIT.

mijner vier vrienden, daar geen deeglijk Hollander, blijkens mijne veeljarige ervaringen, anders picnict dan met kaas — Leidsche, Gewone, Goudsche of Zwitsersche — met boterhammen worst en soms met één hard-bedoeld ei (voor ieder) dat evenwel in de vrije natuur doorgaands weekpapperig blijkt en langs kinnen en boezems pleegt te glibberen.

Ook heb ’k wel eens Hollanders in bosschen ontmoet die schuchterlijk een varkenscotelet met véél gestold vet bekloven, doch ’t is uitzondering — gelijk het ei — en aangezien mijne vier vrienden het als niet-ontaarde Hollanders met kaas deden en ik u daarenboven overtollige picnic-beschouwingen wensch te onthouden, vermag ik van dit onderwerp af en over eene zekere tijdsruimte te stappen om onze picniccers te hervinden, ergens in de duinen, voldaan over het genuttigde en in de weeldrige stemming van ’t oogenblik.

Carlien die te veel melk, klapbessen en zoete koekjes, ongerekend één sinaasappel en zés belegde boterhammetjes, had geslikt, lei eenigermate ongegeneerd op den grond, te bedrukt om zedelijkheids-halve een kwart kuit onder den rokrand te bergen.

Doch, verstoute ik mij te zeggen, zoo méerder kuits ware zichtbaar geweest, zoude zulks niemands contemplatieve bui hebben verstoord, daar de veertigjarige dame te gespierde vormen bezat, een te donzige bovenlip, ’n te piquant-gepletten doggeneus om zedengevaarlijk te kunnen zijn. Zij was de oudste, manlijkste der drie gezusters.

Volgde de acht-en-dertig-jarige Berta, érg lang, érg slank, érg beenig, met ’n erg lang, erg beenig sproet-profiel en het laatst model der reformkleeding, daar zij hèvig tegen corsetten was om redenen die ik voeg-lijk verzwijg.

Ant, de jongste, mager als Berta toen ze Hendrik