Schetsen, deel 6

17«    DE STOEL.

„Ik kan ’r niet uitstaan, niet uitstaan!”

„Agnès!” ...

„Moeder is nog geen jaar dood...”

„Hou je mond!” viel hij driftig uit, haar handen knijpend.

„’t Portret uit de huiskamer is wèg,” snikte ze luid.

„Agnès, ik vèrzöek je,” zei hij dreigend.

„Niks, niks meer in ’t heele huis — ’k wou da’k óók dood was...”

Zachter begon hij weer, haar liefkoozend.

„Wees nou verstandig, kinnie ... Luister nou eens kinnie.... Je heb van dat alles vroeger toch niets gezegd, kinnie... Waarom kom je daar vandaag, juist vandaag over los? ... Toe, kinnie!.. .”

„Je heb me geschreven dat je wéér trouwen ging.... ’k Heb ’t gekropt... Maar nou ’k die vreemde menschen zoo vroolijk beneden zie in dezelfde kamer waar de rouwvisite was — nou kan ’k niet, nou kan ’k niet...”

* Beneden klonk de stem van Frits, vroolijk-galmend langs de marmeren wenteltrap.

„... Eduard!... Agnès!... Blijven jullie bóven ! ...”

„Ik kom!”, riep de bruigom over de trapleuning en snel-beslist terugkeerend, het meisje met vlammende oogen beheerschend:

„Nu uit! Je maakt mij en jezelfridikuul, ridiküul, versta je?... En je nieuwe moeder, die ’t beste met je voorheeft geef je ’n klap in ’t gezicht!... Sta op!” ...

Zwijgend knipte zij het medaillon dicht, stond vat} haar stoel.

„Naar beneden! Onmiddellijk!”

Z’n gelaat was rood van drift boven het vlekloosgesteven overhemd.