Schetsen, deel 6

DE STOEL.    175

„Agnès! Waar blijf je? Je soep wordt koud! Wat doé je, kind?”

Betraand meisjesgelaat in kuiving van wolblond kroes keek triestig op.

„Ik kóm niet eten...”

„Kom je niet eten?” zei Truus gebluft.

Dié was goed! Niet kommen eten als je vader trouwde.

„Nee,” zei Agnès bot; beraden vouwde ze de handen om de knieën.

„Is *r iets gebeurd?” — vroeg Truusje vrindlijk.

„Nee,” klaagde ’t meisje: „maar Tc doe ’rniétan mee..

„Kind — je ben niet wijs,” snauwde Truus vinnig: „wat heb jij ’n kuren...”

„Tv Vraag je raad niet,” zei Agnès snibbig — dan overspannen, viel ze met ’t hoofd op den ko-zijnrand, zachtjes snikkend.

„Toe,” troostte Truus — die ’n jaar ouder was, nou tante van Agnès w^rerd: „zeg nou of ’r iets voorgevallen is?” ...

„Laat me met rust,” schreide de ander: „éten en drinken jullie maar!” ...

„Nou, ik zeg je,” viel Truus uit: „dat je ^?n mal figuur slaat! Je lijkt wel getikt!” ...

En na die venijnigheid liep ze de kamer uit, de trap af en uit ’r humeur — ’t nést dat zich an-stelde! — kwam ze de feestkamer binnen, waar aan de lange tafel met de bloemen, pièces, zilver en glazen de familieleden lunchten. ..

„Komt Agnès?” —, schreeuwde oom Frits, die ’n weinig luidruchtig deed — zóó kwam ’r in elk geval ’n beetje stemming in.

Truus haalde gepiqueerd de schouders op.

„Ze doet mallig,” zei ze, in-eens in den toon haar nijdigheid luchtend. D’r soep was koud geworden