Schetsen, deel 6

MOPS.    171

door zou zakken, die maan zoo rond as ’n schoteltje — was ’t érgste niet.

Nee — ⁹r was nog iets raardèrs an de hemel.

Niks geen sterren en vlak bij de rooie maan ⁹n ster as ’n koe, ⁹n ster zoo groot en zoo wit as ze ’m nog nooit gezien — en die ster zag je loopen — ’n endje vooruit en ’n endje hooger en weer ’n endje lager....

„O... lieve God,” zei Mops: „d’r is’n ster losgeraakt. ”

Hoog de magere kinderbeentjes schurkend tegen het borstlooze lijf, de manshanden er om gevouwen, de knaagtanden angstig geplet öm de dunne onderlip, staarde ze naar de rooie maan en de bewegende ster, de eenige maan en de eenige ster die je zag.

Toen, bang, blij dat ze op ’t plein menschen hoorde, stond ze op, verwonderd om ⁹t lachen van stadskinderen in de verte.

Kris van den kruidenier kwam ze tegen tusschen het donker struikgewas. Ze herkende ’m an z’n witte pet.

„Kris,” zei ze hakkelend: „Kris heb-ie de maan al gezien?”

„De maan, malle,” grinnikte hij: „loop jij na de maan!”

„Nou kijk is,” wees ze timiede: „Kijk is” .. .

In de schemer der laankromming keek de jongen om, schrikte even van den purperen droomschijn die uit het maangat lekte, over den wolkrand als een staart scheen te slieren, maar nijdig om z’n schrik — maan was maan — snauwde hij haar af:

„Als je geen wijzer praat het, gekke meid!” ...

„En die ster dan die losgeraakt is,” zei ze bijna grienend: „Kijk *m is zwabberen” ...

„Ja, da’s léélijk,” sarde Kris — drommels goed wetend dat stadsmeisjes ’n vlieger hadden opgelaten