Schetsen, deel 6

de vliegen en hommels van ’r bezweet ouwe-vrou-wegezicht. Water was 'r niet op de velden. Je zag enkel groen en gebogen ruggen en zon.

Nou op den Zaterdag, vroeg klaar, had ze ’t huis-boeltje geredderd. Vader was an ’t hooirijjen. ’t Kon nou net met de week droogte. De rooie tegels had ze gedwijld, de potten gewreven, ’n nieuw kastrandje geleid, toen, op ’r gemak, had ze voor de huisdeur gezeten, de cacaobussen, de deksels, de vorken en lepels en ’t melkkannetje met zand en water gepoetst, dat je je ’r in spieglen kon.

Nou effen ’n luchie scheppen voor ze in de bedstee kroop — effetjes gaan kijken op ’t dorpsplein. De kleine kindren, die waren wel naar bed. Die scholden. Die riepen gékke Mops — en Mops, mot je niet na ’n gestich? — ’n Gestich — maar ze was niet gek... As ze gek was kon ze d’r vader’s boeltje niet doen, zouen de buren niet zeggen dat ’t bij niemand op ’t dorp zoo blönk...

Mops doortrapte het stofwegje. D’r schoone klompen werden grauw van ’t gestuif, d’r armen slungelden bizar. Bij de kromming van ’t laantje bleef ze verschrikt, hartkloppend staan. Boven het breed boomen-plein, waaromheen het dorpje kom-de, zag ze twéé vreeslijke dingen. Eerst de maan. Zoo raar had z’m nog nóóit gezien — ’n maan als ’n klont bloed, róód, akeüg-róód. Ja, ’t most ’m wel weze. ’t Kon niks anders weze. Nou maar dan was-die om bang van te worde ...

Purper-vervloeiend over de wazige kartellijn van ’n grimmig wolkje, bijna loenzend koloog van *n moppen-vertellenden bloed-dronken duvel, keek de maan naar idiote Mops.

Mops was ’r bij gaan zitten. D’r lichaam trilde lichtelijk. Want die rooie maan, die op de schoorsteenpijp van den dominee leek te staan, net of-ie ’r