Schetsen, deel 6

MOPS.    169

Maar omdat dominee zich in het bijzonder Mops aantrok, daar Mops op Catechisatie lang de minste niet was, pleegden de lieden der kleine gemeente haar te dulden en zelfs namen ze haar — van de weeromstuit — in bescherming, tegenover de stads-menschen, die ’s zomers in ’t plaatsje kwamen eten en luchten.

Mops hield de huishouding van ’r vader netjes in orde. Ze was vijftien. Uren kon ze op ’t erfje voor de deur zitten suffen en niets-doen — dan weer smeet ze het blikwerk van de planken, poetste en schuurde. Als alles blonk, was ze gelukkig — ze hield van blinkende dingen, schuurde minstens driemaal per week het cacaobusje, waarin de gemalen koffie bewaard werd en nóg een cacaobusje, waarin de bruine suiker stond, het filtertje, de vorken en de blikken deksels van de roodaarden pannen. Scheen dan de zon door het klein raam, dreven pretglansjes over het blinkend gerei dan zat Mops in vader z’n stoel, lachte vreemdlijk-gelukkig. En zoo idioot was ze niet of ze begreep den lof der buurvrouwen die ’t bij Mops altijd proper en opgeruimd vonden.

Mops sloeg het zijlaantje in. D’r bleek sproetengelaat was door het werken in de tuinen verbrand. Mops kon ’r tegen. Een van de boerenknechts was gister tusschen de staken der tuinboonen in mekaar gezakt. De warmte had ’m bevangen. En akelig as-die met z’n oogen trok en wit as-die zag... Zij met de andere meiden had in ’t aardappelveld gelegen, gewroet met omleerde handen in de droge, zwarte aarde, telkens de struiken ópwerkend en de aardkluiten gruizlend. De hitte droop ’r dan langs ’r nek, langs ’r achterhoofd — d’r tong kromde droog-heet in den mond, de oogen deeën pijn van den zonschijn. Bij tijden rustte ze hurkend, de kleeren geplakt om het kinderlijf, joeg met de groote handen