Schetsen, deel 6

VAN DE SENTIMENTEELS KIP EN HARE KUIKENS. 165

Kermend-kakelend gilde de kloek, stapte met één poot te water, roepend en lokkend. Maar omdat ook bij kippen een ongeluk zelden alleen komt, kon ze in de eerste plaats door haar misbaar niet op de anderen letten en in de tweede gaf de aarzlende kip-pepoot in het water aan de eendjes ’t sein om ge-zamelijk kroos en modder te happen.

Kloek kreeg in waarheid een kippeflauwte — toen, als bezeten, liep ze om den vijver, klokkend, smee-kend, wurmpjes pikkend om de bengels te verlokken en af te leiden.

Ze liéten haar roepen.

Als tolletjes draaiden, draafden ze, happend en smakkend, allemaal bij mekaar als een hoopje geel dons in het frisch groen van het kroos.

Juist toen Kloek begon te grienen, kwam een philosophische Italiaansche met ’r twaalf kiekens voorbij.

„Kijk ’ns wat ’n ongeluk,” weende de kloek: „Ze liggen te water ... .”

„Sapristi,” zei de Italiaansche: „daar sta ’k versteld van .... ”

„Hoe krijg ik ze ⁹r uit?” ....

De Italiaansche keek peinzend naar het gespartel benee.

_v’t Is ongehoord,” zei ze: „daar broedt’n móéder een-en-twintig dagen op!” ....

„Dertig,” verbeterde de kloek.

„Dèrtig,” herhaalde de Italiaansche ongeloovig: „dèrtig dagen!” — Maar dan om te troosten hernam ze: „De jeugd wordt bandeloos. Er is geen eerbied meer voor ’t gezag en de voorschriften van ouders 1 Foei! Wié is de vader?” ....

„M’n man,” zei de kloek zachtjes-snikkend: „de haan uit de gróóte ren.”

„Ja — van dié is alles mogelijk, ” lasterde de Italiaan-