Schetsen, deel 6

— sedert ’n paar dagen — wéét ’k dat ’r Zondagsjagers, dito visschers, dito zeilers zijn — gelijk, mag ik er zonder twijfel met eenig genoegen aan toevoegen, er bij menigten Zondags-auteurs geboren worden.

Per slot van rekening doet ’n zeilend schrijver even mal als ’n schrijvend zeiler.

Hoe schoon en harmonieus worden evenwel taak en geval van den auteur die ’t zeilen te pakken heeft, de finesses doorgrondt en tegelijk vermits z’n welbesneden pen andren de geheimen van ’t vak weet uiteen te zetten.

Want, vrienden, zeilen is een kunst, niet maar ’n kunst van koekebakken, maar ’n kunst die nauwlijks genoeg gefêteerd wordt op wedstrijden en sportfeesten.

*

Terwijl ik dit nederschrijf lijkt de tafel voor me te golven en m’n stoel schommelt schijnbaar als het hobbelpaard uit wijlen m’n kinderjaren.

Drié dagen ongeveer heb ⁹k als stoer zeeman tegen de baren geworsteld — de zwaarden (dat wil voor den önmondigen lezer zeggen de houten lappen langszij) laten vallen en gehaald — het roer omgesmeten — de fokkeval (zegt Harmsen) door m’n handen laten glijden dat de blaren ⁹r bij hangen — gelaveerd op omslaan af — kortom ’k ben in levensgevaar aan ’t sporten en ’t spurten geweest.

Menschen, ’t is niét makkelijk!

Menschen in Amsterdamsche huizen, Amsterdam-sche binnenkamers, menschen bij öngevaarlijke grachten, menschen die sullig in ’n overhaalpont neerzit — jullie hebt geen besef van ’t gezwabber en gedobber op mijn Zuiderzee.

Zoo hier voor de golvende schrijftafel, krijg