Schetsen, deel 6

IK ZEIL.

Harmsen was dagen in de schuur bezig geweest — Harmsen van Muiderberg, Harmsen die met een zakmes, roestige spijkers èn ’n bijl alles kan, van af ’n kippenren tot 'n zeiljacht. Waarlijk ’t is niet overdreven. Zet Harmsen-van-Muiderberg op ’n onbewoond eiland — geef ’m z’n zakmes — en hij is in Amsterdam eer je ’t weet.

Met ’n geduld, waarvan je gebluft stond, knutselde Harmsen de zwaarden, stevig en massief, hakte ’n mast, sneed 'n giek, naaide de zeilen.

Toen op ’n windloozen avond klonk Harmsen's verheugde stem: „Meneer, de zeilboot is klaar.”

M’n nagerecht liet ’k in de steek — ’t moest dadelijk geprobeerd worden.

„Harmsen, ” zei ’k instappend: „is ’r geen gevaar ?"

Z’n door-weerd gezicht grinnikte om m’n stadsangst

Sekuur heesch-ie de zeilen, die hingen als drogende vadoeken en we bleven rustig öp de plek waar we waren, omdat bij zeilen, zooals ik bemerkte ook wind behoort.

* *

*

Vroeger meende ’k dat je in ’n zeilboot maar had neder te zitten, dat de wind de rest dee. — Thans