Schetsen, deel 6

i₄o    VAN    HET    POTJE    ROOMBOTER.

Na ’n paar dagen vernam ’k in ’t dorp meer schunnigheden aangaande de honden van Thijs. Ze regeerden het plaatsje, gapten, roofden — iedereen scheen er vree mee te hebben. Zéker van z’n beesten gaf Thijs ze niet te eten. Dat moesten ze zelf maar scharrelen. En ze scharrelden 't. Dan liepen ze een keuken binnen, roofden een stuk vleesch, dan pikten ze een kip die uit te bloeden hing, van den haak. Ze vraten alles. Ze vraten de maïs die voor kippen en duiven gestrooid werd. Ze vraten, *s winters, als ze bar uitgehongerd waren, de groene zeep uit de potten der inwoners. Ze slopen het koffiehuis binnen, keken in het buffet, duwden de kaasstolp omver, renden met de kaas weg. Zomer en winter leefden ze van afval en diefstal.

Om te klagen, namen de bewoners de gelegenheid waar dat de erf veilig was en als ze klaagden zei boer Thijs genoeglijk dat-ie blij was as-ie zélf te vreten had en dat-ie geen vijf honden alléén kon onder-houen.

' Eens bedacht de kok van het hotel een moorend plan. Toen ze een stuk biefstuk van ’m gestolen hadden, braadde-die in ’n leversausje vijf sponzen, gaf aan élk van de jakhals-beesten ’n spons te vreten, wat de dieren waarschijnlijk ’n Wónder vonden — ze kregen enkel van uit de verte steenen — maar ze stierven niet. Ze waren zóó door alles heen, zóó uitgehongerd dat ze wel ’n dozijn gebraden sponzen hadden kunnen verdragen.

Ge zult na deze historische uiteenzetting de sensatie begrijpen van den avond, toen mijn potje roomboter arriveerde en door de honden van Thijs werd verzwolgen. En zie hier het ingewikkeld geval. De huisknecht van het hotel aan de overzij had de vriendelijkheid gepleegd het potje van de stoomtram mede