Schetsen, deel 6

DE CATASTROPHE.    137

En ’r heele schort werd langzaam grijs-glibbrig van vette, staal-grijze zeeklei.

Dan nam Koosje, begaan met Trien en Annetje, d’r vriendinnen, ‘t schort, liep ’n end door de modder, spoelde den doek in ’t zeewater en terugplassend hielp ze ’t krijschend ventje, dat niet gewasschen wou worden, met de natte lap. Van de werom-stuit begon ze nou óók te huilen. O, wat zag Fransie

V uit! Nóóit kreeg je ⁹1 ’r af!____

Jan en Dirk, de jóngens, die hadden ’r maling an ; die lagen met lachende gebruinde gezichtjes in ’t zand. Die vonden ’t lollig. Wat ’n modderkop! Z’n

ooren zaten vol modder! En z’n kromme beentjes!

Nou! Daar zat wat op!____

„Je mot met ’m loope na de barbier!” schreeuwde

Jan: „hij het ’n baard!”____

Luid-lachten de jongens — proestend om ’t mal bakkes — wat ’n moddersnoet — wat ’n modderpan! — Hu! Hu!

Maar de meisjes, gezamenlijk schreiend, hurkten met de knietjes in ’t zand, hielden de natte lap, elk een slip — Trien wreef de ooren — Koosje den hals — Annetje de harén, die zóó kleefden dat je geen haren meer zag.

Als drie kleine vrouwtjes, zachjes en lief van bewegen, gingen ze over het strand, om beurt het schort in ’t zeewater spoelend — dan weer uitbarstend om de verwoestingen die ’t water en de modder gaven.

Even later in de branding der zon, liepen ze over het veld, de jongens nou óók stil — je kon niet weten of ze geen schuld kregen — de meisjes met smarte-na-snikjes en angsten.

In ’t midden sukkelde Fransje, zwart en goor, de ukbeentjes van gedroogde, vaal-grijze modder, ’t stroohoedje op het misvormd hoofd____