Schetsen, deel 6

136    DE    CATASTROPHE.

Het was een oogenblik ’n gierend gesnik van Trientje, Annetje en Fransie.

Maar de andren, niét bang voor moe, omdat ’t hun broertje niet was, niét bang voor ’n pak slaag, begonnen luidruchtig te lachen. Jan, ’t hardst, met stem die grootemans-klankjes had.

„ .. .. Verróést! .... Die lijkt wel ’n nikker!” . . . .

„Hij het ’n kleskop!,” gilde Dirkje valsch-uitgelaten.

’t Gehuil en gelach roesden saam.

„Of-ie nou huilt, stomme meid!,” wijs-schreeuwde Koosje dan: „dat hellept ommers niet. Je mot ’m was-sche!”

Trien keek snikkend ’r broertje aan en zachtdroevig klagend, stemmetje zoo zoet als van moedertje bij wieg, poogde ze ’t schreeuwend mismaakt jogje te troosten:

„ . . . . Huil jij maar niet, Fransie! ’t Is jóuw

schuld niet, Fransie .... ’t Is mijn schuld, Fransie!____

Ik zal ’t wel an moe zegge, Fransie!.. .. Toe nou, Fransie!”....

Het achterlijk jogje, dat nog niet spreken koi$, huilde brullend. Gelige modder droop van z’n groot hoofd op ’t moddeijurkje, de heele beenige schedel was vettige, plakkende modder.

Toen begon Trien met ’r schort te wrijven — Annetje zat ’r bij, de bloote beentjes in ’t zand, heftiger snikkend dan Trien en Frans samen. Lief-moederlijk van gebaar — elk wrij vinkje van ’t schort zoo zoetjes mooglijk — veegde Trien de koontjes droog die bleek kwamen puilen in ’t moddergezichtje.

Maar dan opnieuw ziend hoe léélijk idioot broertje zoo was, snikte ze ’t uit... . „O Fransie! O zoete Fransie!” .... En Annetje rampzalig-ongelukkig, snikte mee.

„Wasch ’m dan, stommert!” zei Jan: „laat mijn ’t maar doen!” ....

„Nee,” griende Trien: „nee — ’k kan’t zelf wel.”