Schetsen, deel 6

DE CATASTROPHE.    135

recht — zóó récht dat niemand ’t gezien had. Nou ging ze ⁹r bij leggen, languit in ’t gras.

„Stil bij me blijve, hoor je, Frans?”____

’t Idioot jogje kroop op handen en voeten.

Kwaad kon-die niet. Hè, wat schreeuwde de an-dr en! Die Jan kon ’n bek opzette dat-je ’m uren ver hoorde. Tjassus! En wat ’n plesier om door de modder te sjouwe.

De oogjes dicht, lei ze te zuigen, zalig te zuigen. De spatjes zand-chocola wentelde ze teertjes in ’t mondje, niet kauwend, niet duwend — néé, asjeblief voorzichtig. In ’t broeiend-heet handje hield ze ’t laatste stukje. Dan was ^ft op. Hè — is zoo’nheele tablet alléén te ete. As ze getrouwd was as moe, at ze alles van chocola — nou maar drups ook — en op drups zoog je langer....

Doch opeens stokte ze, de oogen in doodsschrik verstard en opeens klonk gegil en plassend gehol van Annetje, Jan, Dirk en Koosje. De duvel van ’n jongen! D’r laatste stukje chocola liet ze in ’t zand vallen en met schoenen en kousjes aan, trapte ze de modder in.

Idioot Fransje lei ’n eind ver in de slijkbulten, was van de pier gevallen. Ze had ’m al te pakken, tilde ’m op ’r arm, droeg ’m naar ’t zand.

⁹1 Kind krijschte ’t uit, 't vierkant mondje in modder, het heele overgroot peenharig hoofdje in modder, ’t jurkje in modder, de jukbeentjes in modder.

„O! O! O! Fransiël Fransie!” huilde Trientje, bang voor ⁹t vormloos moddergezicht, bang voor ’t gillend mondje-van-modder, banger voor moe thuis — die — o! o! o!....

Annetje rende over den houten steiger aan, Dirk rende aan, Koosje en Jan holden. „O me broertje!” — gil-huilde Annetje, neerhurkend bij ’t idiootje.