Schetsen, deel 6

134    DE CATASTROPHE.

hield ’r stukje apart, likte met vaalbruin sekuur tongetje ’t chocolade-handje schoon. Annetje dee zuinig, zuiniger dan Frans die ’t ineens geslikt had. Egaal-netjes beten ’r tandjes rondinkjes in ’t brokje. Zoo dee je er lang mee, had je *r wat an. Maar Jan en Dirkie van den postbode die aten als jongens en jongens hadden geen geduld piezeltjes van ’n stukkie te bijten.

„An drop had je veel meer gehad,” zei Dirk z’n broek opstroopend om in het water te plassen.

„Ik hou niet van drop,” teemde Annetje, daadlijk weer zaligjes lurkend. Op ’t spitsje van ’r bloedrood tongetje liet ze ’t hapje smelten.

„Nou ik ga in zee,” schetterde Jan: „wie gaat ’r mee?”    '

„Wij magge niet voor moe,” zei Trien: „en je

het ’r niks an. ’t Is allemaal modder onder de pier”----

„Je mot ook over de pier loope,” schreeuwde Dirk: „en dan van ’t trappie af” ....

De pier rommelde onder ’t smakkend gebons der kindervoetjes. Dirk holde vooraan, dan Jan, dan Koosje, die d’r kousen had uitgetrokken en d’r broekspijpjes vasthield met de magere handjes. „Late wij nou óók maar,” zei Annetje.

„Nee,” zei Trien: „moe het ’t verbojen.”

„Nou ik ga me voete wassche,” hield Annetje aan: „as zij magge, mag ik ook”....

Hoog schurkte ze d’r beentjes in ’t rokkengrotje, stroopte de eene kous af en de andere, bond ’t door-de-weeksche jurkje op, lei de kousjes in de klompjes netjes op den rand van de kuil, trippelde de anderen na.

Trien keek toe. Ze had óók wel lust in die vree-selijke hette om pootjes te baden, maar moe was ongemakkelijk. Nee, ze bleef stilletjes op Fransie passen en lekker op de chocola zuigen. Handigjes had ze ’n stukje afgebrokkeld onderweg — zóó