Schetsen, deel 6

DE CATASTROPHE.    133

kweel ketste van ’t groen naar de roode daakjes, van de daakjes naar de zee.

„Nóu dan!” zei simpel Koosje. Ze had den spijker op den kop geraakt. Trien zélf vond dat’t lang genoeg had geduurd. Delikaat opende ze ’t zweeterig vleeschhandje en met ganschlijke overgeving keken ze allen naar het schijfje chocolade, plakkend in ’n drabbig chocolade-sausje.

„Hij ’s gebroke,” zei Jan: „jij het ook zulleke warme poóte” ....

„Jij zeker niet!” keef Trientje.

„Deel nou maar,” zei Annetje.

De zee ademde, de lijster zong, de zon brandde majesteitelijk-wit in ’t blauw wolkenwaas — braken duimspits en vingerspits weeke mopjes uit de choco-lade-brei.

„Jessis wat is die zacht geworde” — klaagde Dirk.

Jan keek vijandig. As dat dééle was! Maar pro-testeeren dee-die niet. Dat vertikte-die. Meisjes hadde altijd geniepige streke.

Koosje van den bakker, vinnigjes-spijtig dat Trien zulke óngelijke stukkies brak, hield ’t niet uit.

.... „ Die daar,” wees ze spichtig, „is wel driémaal zoo groot!”....

„Ben ’k dan al klaar?,” verweet Trien: „jij mag blij weze asje wat krijg! Jij ben maar mèegeloope.”

„Dat liég je,” zei Koosje; „ik heb de meneer ’t éérste gezien”.. ..

„Dat kan je wel zégge,” sarde Trien: „ik heb de cent gekrege en as ’k alles alleen opvrete wil, dan mag ’k ’t nog”... .

’t Dreigement gaf stilte. Tegelijk begon Trien voor-zichtig-wijs te deelen. Eerst ’n zweeterig brokje voor Jan, dan ’n kleverig propje an Dirk, dan Koosje, dan Annetje en Frans.

Ze zwegen, zuigend met verliefde mondjes. Trien