Schetsen, deel 6

DE CATASTROPHE.

„Was ook ’n kale,” redeneerde Jan, smalend: „ik heb wel is twéé cente gekrege van ’n heer die op ’t Badhuis most weze” ....

„Dat kan je wel zégge” — insinueerde Trien. Die Jan kon bij tij jen liegen, nou!

„Is ’t niet waar, Dirrek?” schreeuwrig-vroeg Jan. Strak scheerde z’n jongensstem over het dorre, glad-gloeiend veld.

„Nóu óf ’t,” zei Dirk, vinnig-stappend over de stoppels — z’n kousen en klompen droeg-ie in z’n hand; „dat was ’n heer die had cèntehoor! ’n Gouwe horrelogie en ’n ring! Verdikkie nou!” ....

„Je mag voor je moe niet vloeke!” zei Trien, gewichtig van moedertjes-doen.

„Verdikkie is geen vloek,” zei Dirk weer: „je mag zooveel verdikkie zegge as je maar wil” ....

„Voorzichtig voor Fransie,” schreeuwde Trien.

Ze waren bij den rand van ’t veld gekomen, waar de zee de aarde had weggespoeld. Zwart-verbrokkeld, loodrechtte de kleigrond naar ’t broeiend-geel zand. Koosje van den bakker, liep de geul door met ’n zetje; Jan, Dirk lieten zich glijden, blufferig-druk, maar Annetje en Trien namen als zorgzame moedertjes, elk een handje van Frans, dat-ie niet vallen zou.

Toen, bij de houten pier, die in zee stak, hurkten ze samen, de meisjes de magere beentjes gespaakt onder de rokjes, de jongens languit. Idioot Fransje keek suf naar de zee, ’t groot, beenig hoofd onder ’t oud-strooien hoedje, de kromme, vergroeide beentjes wijd op het zand.

Het was stil over het water. Een enkle botter lei te ankren in ’t hel-martlend spieglen van ’t licht. Geen golfdeininkje bewoog. De zon brandde striemend van stralengeglans in ’t zand, in de struiken van ’t veld, in de modderkwakken onder de pier. Een lijster zong zilverig-zoet in ’n boom — vogel-