Schetsen, deel 6

6    DIEVEN.

»Ja, — dadelijk — over ^?n kwartier.. .. *

„Goed, Piet....”

Haar voeten kraakten de trap op, zachtjens. En boven scharnierde de deur.

Stampvoetend liep hij heen en weer, van den schoorsteen naar de kast en weerom, blazend tegen de handpalm die pijn dee, rood zag. Vinnig als je je op die manier brandde. Zoo echt venijnig. De malle inval om nog is na benee te komen — nooit dee ze ’t — net nou....

Toen ging-ie weer bij de tafel zitten, het gelaat bleeker, de oogen omwald, de baardslieren slordig verstoven over z’n jasje. En diepzinnend, grimmig gebukt, plofte hij de rookbuilen naar het licht, ze met norsche stootingen smakkend.

Het ouwlijk hoofd in de warring der grijzende haren boog diep naar het tafelblad, de lippen stonden snauwend geplet, het oogwit glansde vochtig met kleine mat-stralende zwemmingen.

De hand met de sigaar lei futloos bij Netje’s bord.

Dan met rukkend gebaar schoof hij den stoel op zij, sloot de oogen, bleef langzaam-genietend lurken, de handen op den buik, de beenen languit.

Zóó, zonder kijken, rookte hij nog, toen de buitendeur piepte en de commensaal naar achter ging. Als ’t ’m niet beviel most-ie maar andre kamers nemen.

Vroeg klonk de bel.

Moeder die bezig was met de voorkamer, slofte naar achter.

„Binnen!”

„Blieft u ?”

„Juffrouw — wie is V gisteravond an me sigaren geweest ?”