Schetsen, deel 6

ENGELSCHE KIEKJES.    123

De meneer riep „time!” De kindren rustten, ’t Eene huilde. De meneer wreef z’n gezichtje, waaide *m lucht toe met ’n handdoek. Voor de dèrdemaal begonnen ze — je kon zien driftig, verwoed. Het was geen spel meer, maar ’t kwaadaardig gevecht van kindren, die mekaar zeer hebben gedaan en zich willen wrèken. Vinnig stompte de magere, slaand z’n kameraad op het hoofd. Nee, — heusch — diè was de sterkste. Een oogenblik week hij achteruit — toen, veerkrachtig — sjongen, sjongen wat ’n póótig, aardig kereltje, rammelde-die ’r op los, sloeg z’n partner heftig op neus en oogen, klapte hem op de koonen dat ’t de zaal doorkletste — de lui ’r van schuddebolden — stompte ’m récht in z’n oog, toen weer vijandig in de maag. Woest, vergat de ander dat-ie bokste, dat ⁹r publiek was en ’n time-keeper en na ’n verschen, gemeenen slag — tràpte-die — tràpte. De meneer met demedaljesen de waarlijk mondaine bakkebaarden kwam tusschen beiden — het publiek schreeuwde boeh ! boeh ! boeh !

En ze zàten weer. De match duurde nog wel tien minuten, wond het publiek op, deed ze juichen bij ’n stevigen mep, boehen als een van de geel-bleeke, ouwlijke jogjes vreesachtig werd...

Dit zijn drie vage greepjes. Hoe komt ’n gemeenschap aan diè uitingen, genoegens?

Ik heb er geen kijk op. Maar bepaalde verwondring gaf het mij toch niét, toen ’k las hoe Engelsche lanciers een steekspelletje oefenden op ’t levende lichaam van een levenden Boer, dien ze leuk-stoeiend afmaakten. Onwillekeurig denk je na zoo’n krantebe-richt aan den stervenden aap, het paard, de boksende jogjes....