Schetsen, deel 6

120    ENGELSCHE KIEKJES.

aanval den aap dee reutelen en krimpen. Eén moment was het lach-lawaai, het geroep en geginne-gap het sterkst — de aap kreeg het zoo afzicht-lijk-benauwd dat-ie schuin achterover zakte, den kop slap-weg tegen ⁹t zijbeschot, de oogen gesloten. Toen kwam een oppasser — gelukkig — die het beest zag sterven, de kooi opende, een ketting om den kop lei en ⁹t half-bewustloos dier er uit sleurde. Een lachende, joelende, spottende menigte dames en heeren, jonge meisjes en oude vrouwen sjokte mee, keek toe hoe de oppasser den bek openbrak en tusschen de tanden een lepel medicijn liet glijden. Ja — dat was nou is grappig — precies ’n apenspel — ’n aap die van ’n lepel te drinken kreeg... Links, rechts hoorde je uitroepen van vermaak, moppen, rake grapjes — tot de aap w^Téér in z’n kooi geplaatst werd en opnieuw tot lol van ’t publiek te kraakhoesten begon.

Hoe komt het, vroegen we ons af, dat’n publiek in Engeland daarom lachen, schateren kan ? Bij ons èn. in Duitschland én in Frankrijk zouen ze ’t niet, zouen ze kwaadaardig gemopperd hebben — den oppasser gehaald — ’n Lacher zou herrie krijgen. Hoe komt ⁹1 ?

Een andermaal wandelen we in Tottenham Court. Er was druk beweeg tegen den laten namiddag. Plots hoorden we een smak. ’t Jong paard voor een hooggeladen kar was in draf uitgegleden, een eind voortgeduwd over het asfalt, de voorbeenen nog öp. Dan bezwijkend onder den last van boomen en tuig, viel het lang uit. Dadelijk was er verstopping. Op de trottoirs en tusschen de bussen keken de werklui, sjouwers, heeren, voorbijgangers. En weer volgde iets dat je driftig dee rondkijken — maar je kon je drift voor je houen. De menigte voelde anders. Nog was de voerman niet van den bok gesprongen of het