Schetsen, deel 6

ENGELSCHE KIEKJES.    119

en-weer drentlen, ’t kijken en duwen der menigte, bespaar je jezelf den lust om nijdig te worden, te mopperen over de dierenmishandling die beestenspul heet Zachjes-an opgedrongen, voortschuifelend, wee van den zoet-benauwden stank, het penetrant stof-gewarrel, bewogen we ons in de volte, geraakten voor kleinere hokken.

Een touw, ruw gespannen, scheidde ons van wat zeer sterk het publiek scheen te trekken. Er werd luid, onbedaarlijk gelachen, zeldzaam voor Engel-schen. Voorzichtig boorden wij door de dames en heeren, mannen en vrouwen. In het bovenst hokje stond een groote, léélijke aap. Hij stond, rechtop, de handen gewrongen om de tralies, het harig lichaam gerekt. Z’n kop raakte den bovenwand van het hokje. Meer dan staan kon-ie niet, ook niet languit liggen.

We keken. Nu lachten de menschen niet. Zeker had ’r straks een ’n grap uitgehaald. We liepen reeds door, toen plotsling een diep-gurglend, afschuwlijk hoesten weerklonk, als van ’n man die stikt — en tegelijk schaterden allen rondom het uit. De aap had gehoest, de aap had tering.

Zwijgend-meelijdend bleven we staan.

Zonder ophouden kuchte, hoestte het dier. Soms was de bui erg, wrong-ie z’n kop, z’n leelijk bakkes met de vaal-gele jukken en ’t sterk gebit smartlijk-woest achterover, knerste de borst op en neer, sidderde het harige, lenige lijf, rukten de armen, als in doodsbenauwing aan de tralies. Het was een monsterachtig gezicht, dat bijkans stikkend, lucht-inpiepend beest in ’n kooi die ’m overal de tralies deed voelen — monsterachtiger was het publiek. „Very funny!” riep een van lachen schuddende vrouw en de geheele — je zou denken beschaafde menigte: de entree was een shilling — proestte, gierde, schaterde, barstte los al£ een nieuwe hoest-