Schetsen, deel 6

112    DE UITKOMST.

loon wou, dat ze recht had op vier gulden z e v e n t i g en niet op vier v ij f en twintig, dat ze geen brutaal woord had gezegd — de zieke sloeg vinnig, geprikkeld door, ruziede van dat ze wakker was tot ze insliep, lette ’r niet op of Laura at, of Laura dronk — keef als ze wéér brood met margarine kreeg en nooit is ’n stukkie zoete-melksche.

Langzaam begon Laura te ruimen. Véél was ’r niet te doen. De kommetjes spoelde ze om, de tafel zeepte ze af.

Toen, het voorhoofd geplet tegen ’n ruit, suffig-sta-rend naar benee, waar ’n juffrouw voor ’t open raam te strijken stond, dacht ze.

Wat nóu ?

De blouse óf de schoenen?

De blouse was vettig, de schoenen waren versleten. Anders wist ze niks. Ze verzon stiekem dingen die ze kon wegmoffelen ónder haar schort — voor de herrie, ’n Gróoter stuk zag moe — dat ging niet. En ’r most geld wezen — voor van-middag — voor aardappele en reuzel... D’r móst. Stoorde moeder haar weer:

„ . .. Wat had je te prate, benee?” . ..

„Niemendal...”

„Wat most die kale neet van je?” ...

„Niks.”

„Je heb met geen studente op de trap te klesse . ..”

„Hij vróég wat.”

„Dan heb-ie door te loope ...”

„Jawel,” knikte Laura.

„Die heit geen andere dingen an d’r kop — dan praatjes met die vent! — ’k Hou je in ’t oog hoor! ” .. .

„Goed...”

„En as ’k iets mérk sla ’k je l&m zoo ziek as ’k ben...”

„Ga nou maar slapen...”

’t Grenzenloos geduld dat je most hebben, ’t Was om uit je vel te springen.