Schetsen, deel 6

DE SNOEPSTER.

ze opzij, ’r aarpels die te koken stinge, zette ze haastig af — anders kookte ’t over, kon je je plaat van nieuws-an gaan schure — en met driftige zoekgebaren grepen ’r handen onder de bedstee waar de toffels stonden.

Zenuwachtig sloot ze de deur en met vlugge stapjes, de handen glijdend langs ’t vettige touw, liep ze de trap af, twee-hoog voorbij, een-hoog voorbij en ’t straatje op. Terwijl dacht ze an de ruzie .... Jessis .... jessis ..., 'n jongen van veertien .... soo’n gesonde duvel....

Bij de deur was ’n oploopje. De vrouwen uit ’t slop, die thuis waren, praatten angstig, zacht-fluistrend. In 't midden stond Sien-van-de-overzij.

„Laat mijn maar is door,” — zei Ant resoluut.

„Se sal jóu kenne misse,” zei Sien, denkend an de ruzie en in-eens dachten al de vrouwen an wat voorgevallen was, keken ze raar omdat dié binnen wou. ’t Was voor vier jaar ’n ruzie geweest tusschen Ant en de Snoepster! Ant had de heele buurt tegen opgezet — nou ze ’r goed over dachten, om niemendal. En as ze allemaal de snoepster: Snoepster noemden dan was ’t haar schuld. Zij was met praatjes thuis gekomme, zij had verteld hoe ze d’r op Sinterklaas mét ’n rok an in de Lommerd had zien gaan en zónder rok ’r uit. Ze had ’r gevolgd en gezien hoe ze suikergoed en sinterklaas-poppen kocht, ’t Schandaal om voor snoeperij — je rok na Oome Jan te brengen — ’t was godgeklaagd. Zoo most je ’n jongen van tien jaar niet groot brengen. Later 2ou j’r broodsgebrek om hebben. Kwaadsprekerig, opgewonden was Ant dienzelfden Sinterklaas in het slop an ’t rondvertellen gegaan — ’n vrouw die ’r rok beleende om ’r zoon op Sinterklaas suikergoed toe te stoppen — wie had óóit van zoo’n smerige