Schetsen, deel 6

IOO    D 0 ODSKL OKJE.

Oud-mannetje keek ernstig voor zich, dampte, plette de lippen, sprak:

„ . . . . Nou ja — ik hécht ’r an. Dat steek ’k niet onder stoelen of banken. — Ik héb nou eenmaal ’t idee dat ’k nét zoolang leven zal as ⁹r nog lucifers in de kist zijn — dat is bijgeloof — dat weet ’k wel

— je mag niet bijgeloovig zijn, dat weet ’kook wel

— maar ’t is eenmaal zoo — en as ouwe menschen zich wat inbeelden, komt ’t meestal uit”----

,/k Zou ’n nieuwe kist koopen,” lachte ik.

„Ze zijn niet meer te krijgen,” redeneerde hij, grappig-ernstig: „ze zijn niet meer te krijgen. Ja

— je ken nog wel phosphorlucifers koopen — maar niet meer van dat soort — niet meer van die kleine die in me doossie passen.... En ze raken op meneer — ik mot zuinig zijn” ....

,,’k Zou me maar niet ongerust maken,” lachte ’k weer: „van ’n lucifer hangt ’t leven niet af” ....

„Jawel,” hield hij hardnekkig vol en grimmig blies hij rook naar de lamp: „dat wéét ’k wel — maar ik ben van ’n ander geslacht dan u, meneer. En ik hécht ’r nou eenmaal an” . ...

„Dan willen we hopen dat ’r nog veel doozenin de kist zijn,” zei ’k.

„Néé meneer,” sprak hij met nadruk: „véélzijn ’r niet meer” ....

„Hoeveel dan, vader?”, spotte de dochter.

„Dat tel ’k niet” — zei hij nijdig.

„Nou — dat most je juist!” lachte de dochter....

Zoo ongeveer was dien avond het gesprek en aan den gril van ’n ouwen man zou ’k niet meer gedacht hebben —- ’r gaat in ’t leven zooveel aan je voorbij

— ware het niet dat hij telkens als ik ’s kwam aan z’n kinderlijk bijgeloof herinnerde.

De lucifers schenen op te raken.